De link tussen Villefranche-du-Périgord en Monsieur Bernard
Villefranche-du-Périgord: het eerste bastidedorp aan de Franse kant
Elke keer ontdekken we weer een sfeervol plaatsje. Deze keer is het Villefranche-du-Périgord op dertig minuten rijden. We lopen de ‘hoofdstraat’ door met ‘oeh en aah’: sfeervol met een oude boekhandel, een paar winkeltjes en aan de muren van de huizen hangen grote posters met werk van bekende kunstenaars uit begin 20e eeuw. Zo ontspannen slenterend komt kunst, ook als is het geplastificeerd, wel bij me binnen.
Een oude man met wandelstok spreekt ons aan en onderzoekt onze ‘pays’. Zelf komt hij uit Vlaanderen en woont al 40 jaar meer dan tevreden in het bastidedorp, hij zou nergens anders willen wonen. Ik grinnik van binnen. Ik heb inmiddels al zoveel mensen in Frankrijk ontmoet die zeggen: ‘dit is mijn stek, ik zou nergens anders willen wonen’. Sterker nog, wij zeggen het nu zelf ook: ‘Wat zijn wij blij dat wij ons huis aan de rivier in Le Buisson hebben gevonden. We sommen dan vervolgens alle geweldige voordelen op en relativeren de nadelen. Om je ergens te settelen moet je nu eenmaal verliefd zijn op de plek, er staan immers genoeg uitdagingen tegenover.
Maar goed, monsieur Christian zit om een praatje verlegen. We wisselen tussen Nederlands, Engels en Frans want hij komt niet altijd op de woorden uit één taal.
En zo krijgen we een lesje geschiedenis: Villefranche du Périgord is het eerste Franse bastidedorp van Frankijk tijdens de 100 jarige oorlog. (Monpazier is bijvoorbeeld ooit in opdracht van de Engelse koning gebouwd.) In deze levende geschiedenis slenteren we door de straatjes, de overdekte markt en drinken wat onder het overdekte bastide terras. Het is rustig en we voelen de keerzijde van het dorp: veel ouderen en weinig reuring voor de jongeren. Ik neem me voor om op de 'marché au vendredi' nog een keer terug te gaan, ben benieuwd hoe het eerste bastidedorp van Frankrijk dan leeft.
In de hoek onder de bastide overkapping zien we een oud bord met ‘broquante’. Even snuffelen, altijd leuk voor het toeristische broquante gevoel. We duwen de deur open en lopen de bestofte winkel binnen. Een dame op leeftijd komt tevoorschijn en vertelt dat ze er eind van de maand mee gaat ophouden. In een kletspraatje komen we erachter dat we allebei Bernard kennen. Hij is een van de bakkers in Le Buisson. Ja, daar gaat ze altijd brood halen wanneer ze haar dochter naar het station brengt. Want hij heeft het beste brood van de regio. Of we hem de groeten willen doen. Ja, natuurlijk doen we dat.
Een aantal dagen later is het zover. We lopen naar binnen en er staat net een warme geurende flan, vers uit de oven. We brengen de groeten over en zijn ogen lichten op. Natuurlijk kent hij mevrouw en hij noemt haar naam. Als we naar huis rijden fantaseren we: hebben deze twee ooit een romance gehad? Hebben hun levens andere paden genomen? Hebben ze een geheime rendez-vous nadat de dochter op de trein is gezet? In onze fantasie zou zo maar kunnen 😊
PS. De naam van Monsieur Bernard is fictief.
