Gelukkig kregen we de sleutel van het huis in juni en dan lijkt de winter ver weg. In de warme zomerdagen hadden we vooral oog voor torenhoge bramenstruiken in de tuin en duizend-en-één andere klussen in en om het huis. Dit veranderde echter wanneer we op een zonnige dag oog in oog staan met een grote oude kachel op het terrein van een tweedehands winkel. “Die ga ik kopen!”, zegt Enton.
Het haardvuur
Helena
Een vuur dat leeft
Ik zit voor de kachel en kijk in de dansende vlammen, hoor wat geknetter en een heerlijke warmte komt op me af. Het geeft me rust om naar vuur te kijken. Schrijver Arthur Japin kent dit ongetwijfeld ook, hij zou vuur anders nooit zo genuanceerd kunnen beschrijven. Ik lees zijn roman, over de legendarische Russische danser Vaslav die in 1919 van de ene op de andere dag stopt met dansen en praten. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van zijn bediende. Deze maakt elke dag vuur zodat Vaslav in de koude winter zijn dagelijkse oefeningen kan doen. Ik kan me helemaal vinden in zijn gedachte dat iedereen die een avond lang in de vlammen van een open haardvuur staart niets anders kan dan zich te realiseren: vuur is een levend iets.
Enton praat ook over vuur alsof het een persoon is: “Hij heeft er zin in vandaag”, hoor ik dan. Dat betekent dat het hout snel vlam vat met enig tevreden geknetter. Opgegroeid in een land waar veel op hout gestookt werd kent de taal allerlei uitdrukkingen over vuur. Zo kan vuur het ook verkleumd zijn (Zjarr i plevitosur). Ha ha, dat betekent zoiets als: hoe je ook probeert het vuur gaat niet van harte branden. Af en toe maak ik een grapje en noem hem vuurfluisteraar, maar daar is hij het niet mee eens. Het gaat om goed opbouwen van het (droge) hout, letten op zuurstof toevoer en blijven kijken, af en toe poken en volgen... Wanneer ik als onervaren vuurvrouw aan de slag ga praat ik wel: "kom op joh, lekker branden!"
In dicht bevolkt Nederland is er terecht discussie over het stoken van hout; denk aan fijnstof, CO2 uitstoot en andere overlast. Hier in Le Buisson leven we in een andere wereld en is het nu geen issue. We verblijven in een woning met energielabel G of zoiets. De centrale oliekachel met verroeste radiatoren is zo oud, we durven hem niet eens te proberen. Wanneer ik door de ijskoude keuken naar de nog koudere wc loop realiseer ik me hoe verwend ik ben. Wat waardeer ik centrale verwarming in een goed geïsoleerd huis!
Met onze kachel in huis staan we voor een volgende uitdaging: aansluiten op de ruime stenen schoorsteen. Vind maar eens iemand die dat kan doen. Dat krijgen we niet meer voor elkaar. Voor we het weten is onze eerste vakantie op Bellerive voorbij. Eenmaal in NL besluit Enton niet af te wachten. Hij schaft pijpen en schoorsteenvegersmateriaal aan en keert terug in de herfst. Binnen enkele dagen is de houtkachel veilig aan de praat! Super!
In december verblijven we weer in onze ‘maison’. Bij aankomst is het 5 graden en vochtig in huis, maar onze superkachel brandt binnen de kortste keren. Waar een mens niet blij mee kan zijn!
PS. Ben jij een stoer iemand die wel eens vuur heeft gemaakt en zou je vuurman of vuurvrouw willen zijn? Het huis kan in de winter wel een week stoken gebruiken. Neem dan contact met ons op over de mogelijkheden. Je ervaart de eenvoud van ‘back to basic’ en de verwarmende weldaad van onze houtkachel op het Franse platteland.
De vogels van Bellerive lieten van zich horen bij de koop van het huis.
Kun je eeuwen geschiedenis en slenteren over een brocante markt combineren?
Via specifieke producten uit de streek en de cultuur van eten leer je een gebied kennen.
"Ik ben uitgenodigd voor een openluchtconcert in Molières", vertelt Enton mij op een avond.
Op een heldere winterse dag genieten we van een afwisselende wandeling rondom Urval.
21 december. Vierden ooit de Kelten in de Périgord op deze dag het Lichtfeest?
Les Celtes du Périgord célébraient-ils autrefois la Fête des Lumières ce jour-là ?
We hebben zin in een uitje. Ik zie op googlemaps een kasteel ikoontje, dus kasteel gegarandeerd :)
Nous avons envie d'une escapade. Je vois une icône de château sur googlemaps, donc château garanti.
La noix appartient à la Dordogne et vous le remarquerez aussi en vous y rendant : vergers, la savoureuse galette aux noix et huile de noix du Périgord labellisée.